Władysław Bieńkowski

Władysław Bieńkowski (1858–1926) z zawodu był leśnikiem. Od 1892 do 1926 pracował jako leśniczy w zakopiańskich dobrach Władysława Zamoyskiego, a następnie w Fundacji Kórnickiej. Położył wielkie zasługi przy odnawianiu lasów tatrzańskich zniszczonych rabunkową gospodarką poprzednich właścicieli. Szczególnie gorliwie pracował też przy zwalczaniu kornika i skutków katastrofalnych wiatrów halnych. Początkowo mieszkał w starej drewnianej leśniczówce na Brzanówce koło Zazadniej, a potem na samej Zazadniej w murowanej leśniczówce, postawionej w czasie budowy gościńca z Jaszczurówki do Morskiego Oka. Na Zazadniej był też obserwatorem czynnej tam stacji meteorologicznej. Członkiem Towarzystwa Tatrzańskiego był od 1892. Od 1901 opiekował się (przez krótki czas jako dzierżawca) prowizorycznym schroniskiem TT przy Morskim Oku, a także schroniskiem TT w Starej Roztoce (w latach 1897–1902). W lwowskim czasopiśmie „Sylwan” ogłosił szereg artykułów o gospodarce leśnej w Tatrach Polskich: O skutkach wiatrów halnych (1899), Obrazki z Tatr (1905), Z naszych Tatr (1909, 1911, 1914), Inwazya kornika w Tatrach (1918), a także artykuł Jelenie w Tatrach (1907). Jest również autorem broszury Gospodarka leśna w Tatrach (1925), zawierającej wiele cennych wiadomości z różnych dziedzin.

Brał czynny udział w sporze granicznym o Morskie Oko jako kierownik straży leśnej Zamoyskiego, strzegącej granicy przed napadami ze strony węgierskiej. Pozostawił w rękopisie wspomnienia o tym sporze, ukończone w 1909, wydane drukiem dopiero w 1987. Natomiast błędna jest wiadomość jakoby B. był autorem rzadkiego druku pt. List poufny (w sprawie sporu granicznego o Morskie Oko), wydanego ok. 1892 i podpisanego kryptonimem S., gdyż anonimowym autorem tego druku jest Władysław Zamoyski.